We wandelden samen, zonder woorden, want zelfs de lucht voelde zo kwetsbaar en niet open en vrij.
En de ziel droeg dat diepe verlangen om te begrijpen of te worden begrepen, maar ook daar was de kwetsbaarheid te teer.
Het was de zon die de herinnering van vertrouwen bracht, die verlichtte wat er leefde in dat grote gevoelige hart.
Mijn cliënt keek me aan en deed me even twijfelen, tot zij de volgende woorden sprak: “Hoe graag ik ook zou willen troosten of wegwandelen van wat er leeft in mij, zodat ik de ander niet hoef te kwetsen met mijn woorden."
"Maar wanneer woorden komen vanuit de ziel die spreekt en groei niet valt te omzeilen, dan kan ik toch niet anders dan te luisteren en mijn waarheid te delen, hoe gevoelig dit ook is?”
Ik begreep haar zo goed...
Stil wandelden verder, deze keer arm in arm… en het zonlicht verwarmde onze hoofden en een glimlach van dieper begrijpen en dankbaarheid verscheen.
"Laat vandaag maar zacht zijn..." was het enige dat ik nog kon delen.
Van harte,
Griet.
Opmerkingen